انتخاب موسیقی یک چالش اساسی در سالن های ورزشی است ورزش بر اساس داده های علمی هم روح نواز است و هم جسم را قوی میکند. اما اگر بدنبال اندامی موزون و بدور از از بیماری ها هستیم باید بدانیم که اثر موسیقی کمتر از فعالیت های ورزشی نیست . شاید گمان شود که با هر موسیقی ای میتوان به بهبود کارکرد جسم و روح پرداخت و بواقع این تصور که موسیقی تند و آرام و با کلام و بدون کلام نیز، تاثیری واحد دارد، اشتباه خواهد بود. این چالش اساسی که اکنون در هیچ سالن ورزشی یک دکتر روانشناس نیست و مربیان به ذوق خود هر نوع آهنگی را پخش میکنند ، هم یک بحران در تامین سلامت روان و جسم ورزشکاران است. اگر به داده های عامی توجه کنیم خواهیم دانست که آب و گیاه و حیوان ها هم از موسیقی تند و کند و یا بی کلام و با کلام سود و زیان خواهند برد و حتی با انواع موسیقی واکنش متفاوتی از خود نشان میدهند. طبق تحقیقات روانشناختی موسیقی می تواند آثار مخربی بر روح و روان جانداران هم برجای گذارد. پژوهشگران دریافته اند که موسیقی درمانی می‌تواند روشی موثر و بی‌ضرر برای انواع اختلالات مانند افسردگی باشد. مطالعه‌ای نشان داده که موسیقی درمانی علاوه بر کاهش افسرگی و اضطراب در بیماران دچار بیماری‌های نورولوژیکی مانند زوال عقل، سکته‌ی مغزی و پارکینسون، هیچ عارضه‌ی جانبی به جا نگذاشته بود، یعنی این روش درمانی، بسیار بی‌ضرر و کم ریسک است. مطالعه‌ی دیگر هم نشان داده که نوع موسیقی نیز مهم است. محققان دریافتند موسیقی کلاسیک و آرامش بخش، بیشترین تاثیر را از جهت تقویت خلق و خو دارد، در حالیکه موسیقی نوع هوی متال و تکنو، بی‌اثر و حتی مضر است. یک تاثیر روانی مهم دیگر موسیقی، توانایی‌اش در افزایش عملکرد ورزشی است. معمولا در گام‌های افراد هنگام راه رفتن و دویدن، ریتمی وجود دارد، دانشمندان کشف کرده‌اند که افزودن یک ریتم کوبشی قوی و تند می‌تواند افراد را تشویق کند تا سرعت خود را بالا ببرند. دوندگان با گوش دادن به موزیک نه تنها می‌توانند سریع‌تر بدوند بلکه احساس انگیزه‌ی بیشتری برای ادامه دادن و رسیدن به استقامتی بیشتر خواهند کرد. ریتم ایده آل برای تمرین، چیزی بین 125 و 140 ضربه در دقیقه است. تحقیقات نشان داده هماهنگ کردن حرکات بدن با ریتم موسیقی می‌تواند منجر به بهتر شدن عملکرد و افزایش تحمل و استقامت شود و این تاثیرات، در مورد تمرینات با شدت پایین تا متوسط، بیشتر به چشم می‌خورد. به عبارتی دیگر، یک فرد معمولی با گوش دادن به موسیقی، بیشتر از یک ورزشکار حرفه‌ای می‌تواند از فواید موسیقی بهره مند شود. به گفته‌ی محققان، موسیقی می‌تواند برانگیختگی هیجانی و فیزیولوژیکی بیشتری نسبت به محرک‌های دارویی یا مخدر ایجاد کند. حتی گوش دادن به موسیقی قبل از رفتن به باشگاه نیز می‌تواند مانند یک محرک عمل کند. گوش دادن به موسیقی هنگام تمرین و فعالیت، درک و دریافت فرد از تقلا و خستگی را کم می‌کند، در نتیجه فرد سخت‌تر کار می‌کند اما به نظرش نمی‌رسد که در حال تلاش بیشتری است، زیرا توجه او به موسیقی است و احتمال اینکه متوجه علائم تلاش و خستگی مانند تندتر شدن تنفس، عرق ریختن و سوزش عضلات شود، بسیار کم است . موسیقی کلاسیک به واسطه ریتم روی ساختار و توانایی های مغز تاثیر می گذارد و به افزایش سطح سرتونین تولیدی در مغز کمک می کند،سرتونین به عنوان یک هورمون عصبی عامل انتقال پالس های اعصاب جهت تداوم حفظ حس شادمانی و سرور است. این همه نشان میدهد که باید در سالن های ورزشی کشورمان نیز از انتخاب سلیقه ای موسیقی پرهیز شود تا ورزش اثر لازم خود را در سلامت جسم و روح ورزشکاران با هم داشته باشد. ناگفته نماند که اکنون در اغلب سالن های ورزشی مربیان نوعی از موسیقی با کلام را پخش میکنند که در بسیاری از مواقع سبب آشفتگی روان ورزشکاران شده و اعتراض آنها نیز با برخورد خشن مربیان مواجه می شود .