.مردم داری شعار وقت و بی وقت نظام اسلامی در سال های مدید بوده و کارکزاران این نظام در هر نشستی از پاسداشت منزلت مردم گفته اندو بواقع ترویج مبانی دینی و اینکه قدردان بزرگان دینی هستند و در فرایندی کار می کنند که سوگیری شان مدینه النبی باشد!.
با این وجود آنچه که تاکنون در عمل از مدیران دستگاههای اجرایی دیده شده، به غایت فرسنگ ها دوراز آن تعالیم و آن اندیشه و آن جهانبینی و آن بینش و آن جهانشمولی بوده است .
این تعالیم می گوید که فرمانداران نباید خشم بی وقت بگیرند و دوستی بی وقت کنند و سفارش های نادرست بپذیرند و بواقع نباید در تغییرها ودگرگونی ساختارهای اداری باندبازی کنند و سیاسی کاری کنند و اینکه همه اش باید مهرورز باشند و راستگو تا جامعه بپذیرد اگر که این مدیران در جیب شان پول ندارند که بر ای توسعه و آبادانی خرج کنند حداقل در دهان شان عسل داشته باشند.
به این سخن که اگر در تنگناهای شدید اقتصادی نمی توانند جامعه را به درستی راهبری کنند حداقل از باندبازی و زخمه زدن به روح و روان مردم در چینش افراد کمی غور کنند .
به این ترتیب که برای تصدی افراد در پست های مختلف جستجو و واکاوی بسیار کنند تا که مردمان کشورمان همه ی امیدشان به توپی نباشد که به دروازه قطر وارد شود و شادی لحظه ای را چون مواد مخدر بچشند .
این بدان مفهوم است که شما کارگزاران یا در جایی درست قرار نگرفته اید یا اینکه ساختار بر اثر بدتدبیری راهبرد مشخصی در گزینش افراد در پست های حساس ندارد.
هر چه هست اکنون نیاز روانی جامعه در جایی قرار گرفته که استفاده از اهرم های قهری سودمند نبوده و باید شیوه رفتاری مدیران با آمیختگی ای از دانش روزآمد و مهرورزی باشد.
اینکه فرمانداران در نشست های شهرستانی بگویند با کسی تعارف نداریم و با هر مدیری که همراهی لازم نداشته باشد چنین و چنان خواهیم کرد و بعد باند و جریان خود را به نرمخویی تصدی دهند، شک نکنید این شیوه مندرس و وارفته اثربخشی خود را از داده است.
امروز جامعه نوگرای ایران سرافراز بیش از همیشه به منطق و استدلال بهمراه مهرورزی و دوستی نیازمند است و باید که مدیران در تنگناهای فزاینده اقتصادی در گفتمان خود رویه نوینی را تجربه کنند
